ในช่วงชีวิตวัย 27 ปีของฉันนั้น มันผ่านไปไว เหมือนไม่ได้อะไรเลย…
ไม่เคยรู้เลยว่าในแต่ละวัน ควรจะดำเนินชีวิตยังไง ..จนได้มาพบกับจุดเปลี่ยนของชีวิต ที่เป็นไปในทางที่ดีขึ้น
หากฉันมองย้อนกาลเวลากลับไปในอดีต.. นับได้ว่า มันเป็นช่วงของบทเรียนที่สอนชีวิตฉัน ในตอนนั้น ฉันก็เหมือน
วัยรุ่นทั่วๆไป ที่อยู่ในวัยที่มีทั้งเรียน มีทั้งรัก และความรักของฉันในช่วงนั้น ก็เป็นเรื่องที่ร้ายแรง และงี่เง่าที่สุด
ฉันคิดว่าความรักที่ดีที่สุด!! ก็คือ ความรักจากคนรัก คนรักคือเพื่อนต่างเพศ ที่ฉันพอใจในรูปร่างหน้าตา การเรียน ความเก่ง แล้วจึงอยากได้เป็นคนรัก เหมือนพูดคุยแล้วรู้สึกดี คล้ายๆว่าเขาเข้าใจเราทุกๆอย่าง.. แต่สุดท้าย ก็กลายเป็นความรักที่จอมปลอม มีแต่ผิดหวัง..
ฉันจึง “ดื่ม” เพื่อประชดชีวิตรักของตัวเอง ฉันทำตัวไม่ดี เริ่มออกเที่ยวอย่างไร้จุดหมาย พอแผลใจเริ่มหาย ก็ออกตะเวนหาความรักใหม่ไปเรื่อยๆ ใช้ชีวิตอย่างไม่เป็นท่า มองไม่เห็นคุณค่าและสิ่งดีๆ ที่อยู่รอบตัว ..ให้ความ สำคัญแต่การงาน สังคม ความรัก เห็นว่าครอบครัวเป็นเพียงเรื่องธรรมดา ไม่สำคัญอะไร…
ฉันได้เจอกับเหตุการณ์ร้ายหลายครั้ง คนในครอบครัวคิดว่ามาจาการที่กิน ดื่ม เที่ยวกับเพื่อนๆ เมื่อ ประมาณ 2 ปี ครอบครัวก็คอยดูแลฉัน และฉันเองก็มีโอกาสได้เจอเพื่อนกลุ่มใหม่ ที่เลิกดื่มแล้ว ทำให้ได้เจอแง่คิดที่ดี แต่ตอนนั้นก็ยังไม่เลิกดื่ม ยังหาข้ออ้างว่าดื่มเพื่อเข้าสังคม…
ฉันจำได้ว่าแก้วสุดท้ายที่ดื่มนั้นคืองานบวชเพื่อน ดื่มกินคุยสนุกๆกับเพื่อนเก่าๆ แต่ความรู้สึกเหมือนไม่มีความสุขเลย จึงทำให้ฉันอยากจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ และในตอนนั้นก็เลิกดื่มได้ 2 ปี แต่ชีวิตก็ยังลุ่มๆ ดอนๆ ไม่มีความสุข เพราะยังมีนิสัยเหมือนเดิม อวดดี จึงผิดหวังกับความรักอีกครั้ง
ฉันได้หวนกลับไปดื่มอีกครั้ง แต่กลับรู้สึกว่ามันไม่ดีเลย มันยังคงเหงา ไม่มีความอบอุ่น คล้ายกับว่ายังโหยหาอะไร แต่ก็หาไม่เจอ เพื่อนกลุ่มที่เลิกดื่มนั้น ก็แนะนำให้ฉันลองทำตามวิธีการใหม่ๆ ฉันก็เลยลองทำดู..
มันก็เป็นเรื่องที่น่าแปลกเหมือนกัน เพราะว่าชีวิตของฉันนั้นกลับเริ่มดีขึ้น ฉันมีความสุขกับครอบครัวมากขึ้น ฉันเริ่มรักตัวเองเป็นแล้ว.. และฉันก็ได้พบกับความรักครั้งใหม่ ซึ่งเป็นคาวมรักที่รู้จักแบ่งปันให้ได้กับทุกๆคน…ขอบคุณ..
Sober People
